Hoofdstuk 17
‘Pappie?’
Pappie? Wie was dat? Dat klonk als de stem van Sammy. Maar waar was hij dan?
‘Papa!’
Mijn ogen vlogen open en even keek ik verwilderd om heen, tot ik de sterke armen om mij heen voelde, de op en neer gaande borst onder mij en de rustige ademhaling in mijn oor. We waren gisterenavond begonnen met brainstormen over de bruiloft. Blijkbaar waren we op een gegeven moment in slaap gevallen, ik kon het me niet meer herinneren. Maar we lagen nu languit op de bank, met een deken om ons heen. Ik was in Jaysons armen, in zijn huis. Binnenkort mijn huis. Ik kantelde mijn hoofd een stukje en keek naar hem op. Hij zag er tevreden uit, gelukkig, rustig. De vermoeidheid die ik gisteren nog had gezien, leek in één keer te zijn verdwenen. Wat was het heerlijk om zo wakker te worden en naar hem te kunnen kijken.
‘Bevalt het je, wat je ziet?’ Zijn stem klonk schor van de slaap. Het was het heerlijkste geluid dat ik ooit had gehoord. Zijn ogen gingen op een spleetje open, er lag al een twinkeling in en ik merkte dat ik breeduit grijnsde. Het was alsof iemand mijn mondhoeken zo ver mogelijk omhoog had getrokken en had vastgezet. Ik kon er onmogelijk mee stoppen. ‘Heel erg.’
‘Mooi zo. Mij namelijk ook.’ Hij boog zijn hoofd voor een kus. ‘Goeiemorgen,’ mompelde hij.
‘Goeiemorgen.’
‘Paaa-paa.’
Ik schoot overeind. ‘O, Sammy! Dat is waar ook, hij riep net al om je.’
‘Dan moeten we hem misschien maar gaan halen. Wil jij dat doen? Dan zal ik ontbijt voor ons klaarmaken.’
Ik beet vertwijfeld op mijn lip. ‘Zal dat niet raar zijn voor Sammy? Ik bedoel, jij bent altijd de eerste die hij ziet ’s ochtends.’
‘Hij kan er maar beter aan gaan wennen. Ik geloof trouwens niet dat het hem iets uitmaakt. Hij is dol op je.’
‘Ik ook op hem.’
‘Dat weet ik.’ Hij hief zijn hand en gleed met zijn vinger over mijn wenkbrauw. ‘Weet je wel dat je er heel mooi uitziet? Zelfs ’s ochtends?’
Hij ook, met zijn haren door de war en de schaduw van zijn ochtendbaard op zijn gezicht, zijn ogen nog donker van de slaap. ‘Dank je.’ Ik vertrok mijn mond in een spijtig gebaar. ‘Ik wou dat ik van jou hetzelfde kon zeggen.’
Jayson trok alleen maar een wenkbrauw op, stond op en tilde mij ook van de bank. Toen gaf hij een tik op mijn billen en ik slaakte een kreet. ‘Zo, dat krijg je ervan als je mij zo blijft pesten.’
Hij had zijn wenkbrauwen gefronst in een poging boos en beledigd te kijken, maar de twinkeling in zijn ogen verpeste alles en ik grijnsde. ‘Sorry, Jayson.’
‘Ja, ja, dat zal wel. Nou, ga nu maar die jongen van ons naar beneden halen, voor hij het hele huis bij elkaar gaat schreeuwen.’
Hij gaf me een zetje richting de gang, een zetje dat ik nodig had. Die jongen van ons. Had hij dat echt gezegd? Het had zo nonchalant geklonken, alsof hij het elke dag zei. Maar wat klonken die woorden goed! Sammy stond rechtop in zijn ledikant, zijn handjes om de spijlen geklemd en zijn mond al open om opnieuw te roepen. Toen hij mij zag bedacht hij zich, keek me even verbaasd aan, en toen grijnsde hij. ‘Omy!’ Hij hief zijn armpjes in de lucht als een duidelijk teken dat het hem niet interesseerde wie er voor hem stond, als hij maar uit zijn bed werd gehaald. ‘Goeiemorgen, Sammy.’ Ik tilde hem op en hield hem even boven mij in de lucht. Hij gierde het uit toen ik hem half omlaag liet vallen en hem toen in mijn armen sloot. ‘Heb je lekker geslapen?’
‘Ja.’
Ik drukte kusjes op zijn gezicht en kietelde hem. Hij klemde lachend zijn armpjes om mijn hals en ik wist dat dit gevoel bijna om de eerste plek streed met het gevoel dat Jayson mij gaf. Nog geen twee jaar geleden had Jayson gevraagd of ik ook van Sammy zou houden en het antwoord was simpel: ja. Dat had ik al gedaan vanaf het eerste moment dat Sammy zijn ogen naar mij had opgeslagen en dat zou nooit veranderen.
Ik nam Sammy mee naar beneden en ik vond Jayson in de keuken, waar hij in de weer was met beslag. Iets wat Sammy gelijk herkende, want hij begon opgewonden op en neer te wippen in mijn armen. ‘Pankoek!’
Jayson keek om en er verscheen gelijk een stralende glimlach op zijn gezicht toen hij Sammy zag. ‘Morgen, jongen.’
Ik liep naar hem toe, zodat hij Sammy een kus kon geven en Sammy gaf hem gelijk een kus terug. Het was zo’n vertederend beeld, dat ik moest knipperen tegen de tranen. Toen ontmoette ik Jaysons blik. De stralende glimlach verdween van zijn gezicht en er verscheen weer zo’n ondefinieerbare blik in zijn ogen. O nee, had ik iets verkeerd gedaan? Had ik…
‘Niet tobben.’ Hij zette het vuur onder de pan zachter en sloeg zijn armen om ons beiden heen. ‘Je hebt geen idee wat de aanblik van jou met Sammy in je armen met mij doet. Ik vind het geweldig om te zien hoe Sammy zich bij jou op zijn gemak voelt.’ Zijn adamsappel ging moeizaam op en neer. ‘Eindelijk zal hij een moeder hebben. Eindelijk zullen wij een gezin gaan vormen.’ Zijn blik was zo intens, het vertelde me alles wat ik wilde weten. Toen ging zijn blik naar Sammy. ‘Wat vindt jij van Romy, Sammy?’
Sammy keek van Jayson naar mij en weer terug. Toen kijk hij over Jaysons schouder. ‘Pankoek?’
We schoten allebei in de lach en Sammy grijnsde met ons mee. Jayson woelde met zijn hand door Sammy’s haren en gaf hem nog een kus, waarna hij weer naar mij keek. ‘De bruiloft moet snel komen, we hebben al lang genoeg gewacht. Linda is ambtenaar van de burgerlijke stand. Misschien wil ze vandaag wel tijd voor ons vrij maken, dan kunnen we over twee weken getrouwd zijn. Wat denk je ervan?’
Ik ademde diep in. Het voelde allemaal nog steeds zo onwerkelijk aan. Gisteren nog was ik diep ongelukkig en nu stond ik op het punt om in ondertrouw te gaan. Een hard telefoon deuntje deed ons allebei opschrikken. ‘Sorry.’ Ik haalde snel mijn telefoon uit mijn broekszak en keek op het scherm, perfecte timing. Alhoewel ik het niet kon maken om niet op te nemen, was ik opgelucht even te worden afgeleid. Het gaf me een kort moment van uitstel. ‘Dag, mam. Sorry dat ik niets meer van me heb laten horen, maar… wat? Hoezo, heeft hij mij opnieuw…’ Ik keek Jayson vragend aan en hij knikte. Mijn moeder wist het al! Ik staarde in zijn ogen, zag zijn ongeduld toenemen in afwachting van mijn antwoord en tegelijk zag ik ongerustheid in zijn blik komen. Was hij bang dat ik er alsnog van af zou zien? Zo had ik Jayson nog nooit meegemaakt. Ik voelde zijn spieren om mij heen zich aanspannen en zijn vingers drukten zich dieper in mijn huid. Het leidde me af. ‘Sorry, mam, wat vroeg je?... Nou, eigenlijk… wat heb je vandaag over twee weken te doen?’ Er klonken twee harde kreten. Ik hield de telefoon van mijn oor af om die van mijn moeder te verzachten, maar de andere was niets tegen te doen. Jayson tilde Sammy uit mijn armen en zette hem naast me neer, waarna hij mij optilde en een rondje met me draaide. Lachend klemde ik mijn armen rond zijn nek en tranen van geluk stroomden over mijn wangen, terwijl hij mij bedolf onder de kussen. Op de achtergrond hoorde ik de stem van mijn moeder, maar ik was niet in staat nog iets te zeggen of haar vragen te beantwoorden. Uiteindelijk viel er een stilte aan de andere kant en ik wist dat nu al snel de deurbel zou gaan klinken. Ik vroeg me af hoeveel ik te zeggen zou krijgen over hoe de bruiloft eruit zou komen te zien, maar eigenlijk maakte het me niet uit. Er was maar één ding dat ik belangrijk vond. Ik moest Fenna bellen en vragen of zij de foto’s wilde maken en ik hoopte dat zij Jayson op dezelfde manier op camera kon vastleggen als dat ik had gedaan.