Hoofdstuk 10

‘Omy!’

Ik was zo gefixeerd op het horen van mijn naam, dat ik hem feilloos boven al het rumoer in de zaal uit hoorde. Ik wilde al bijna opstaan, toen ik zag dat de schooldirecteur niet naar mij keek, maar naar een studiegenoot van mij die al naar hem toeliep. Maar ik had toch echt mijn naam gehoord? Ik keek opzij en liet mijn blik door de zaal dwalen. Toen zag ik hem, achterin de zaal waar alle gasten stonden die geen plek meer hadden kunnen bemachtigen, wild zwaaiend met zijn kleine armpjes, op de schouders van zijn vader: Sammy. O, help. Ik dwong mezelf om mijn blik omlaag te laten gaan en daar haakten mijn ogen zich vast aan dat paar ogen die ik overal zou herkennen, al was het het enige dat ik van zijn gezicht zou kunnen zien. Ik knipperde een keer met mijn ogen, maar hij stond er nog steeds, met een grote glimlach op z’n gezicht. Ik zoog mijn adem diep naar binnen. Ik kon het gewoon niet geloven, maar het was echt waar, Jayson was hier. Geen twijfel over mogelijk, want alleen hij kon ervoor zorgen dat de hitte door mijn lichaam joeg.

Een por in mijn zij deed me opschrikken en omkijken.

‘Jij bent,’ siste Fleur naast mij.

Ik sprong gelijk van mijn stoel en struikelde bijna voorover. Achter me hoorde ik Fleur grinniken en het voelde alsof de hele zaal naar mij keek en stiekem moest lachen. Het was ijdele hoop dat ze mijn rode wangen aan de warmte zouden toeschrijven, alhoewel het wel echt warm was en benauwd. Maar in de afgelopen paar minuten was de temperatuur bij mij met minstens vijf graden gestegen en de benauwdheid verdubbeld. Het handen schudden en de felicitaties gingen praktisch aan mij voorbij, de hele tijd zoemde de vraag door mij heen: wat deed Jayson hier? Het enige dat ik nog bewust deed, was mijn handtekening onder het diploma zetten. Toen ik weer op mijn plek zat, wierp ik een vlugge blik opzij, maar ik zag hem niet meer. Ik zocht de gezichten er omheen af, maar kon hem niet vinden. Jayson was weg. Was ik dan gek aan het worden? Ik zocht mijn moeder en ademde toen scherp in. Daar was hij, naast mijn moeder. Sammy zat bij haar op schoot en zodra ik hem aankeek, begon hij weer te zwaaien. Iedere keer als ik die kleine jongen met zijn grote bruine ogen en donkere krullen zag, voelde ik mijn hart weer opspringen. Ik had zelden zo’n leuk ventje gezien als Sammy. Ik zwaaide terug, waarop hij nog enthousiaster begon te zwaaien.

‘Romy, dat ben jij,’ fluisterde Fleur.

Niet-begrijpend keek ik haar aan. ‘Wat?’ fluisterde ik terug. Ik had mijn diploma al, dus waar had ze het over? En toen hoorde ik mijn naam opnieuw en toen ik voor me keek, zag ik mijn decaan achter de microfoon staan, mij  glunderend aankijkend.

‘Ondanks alles, Romy, heb jij de hoogste cijfers van de klas weten te behalen en bijna de beste van jouw jaar. Ik kan je wel verklappen dat jij onze meest besproken studente bent en dat er al opdrachten voor je klaarliggen. Wij willen je daarom graag deze prijs uitreiken voor beste studente van het jaar met de meeste potentie.’

Fleur moest me praktisch een dreun in mijn zij verkopen, voordat de woorden tot me doordrongen en ik besefte dat er van mij verwacht werd dat ik opstond om de prijs te ontvangen. Er klonk eerst een zacht applaus, wat steeds harder werd toen de zaal mee ging klappen. Alle gezichten waren op mij gericht, maar dit keer merkte ik het niet. Ik was te verbluft en stap voor langzame stap liep ik naar mijn decaan toe. Hij stapte van de microfoon weg, pakte me bij mijn schouders en gaf me drie zoenen op de wang. Voor iedereen om ons heen was het niet meer dan dat, maar ik voelde hoe zijn vingers zacht over mijn schouders streelden en hoorde zijn fluisterende woorden: ‘Ik ben zo trots op je, Romy’. Toen hij me losliet, zag ik een twinkeling in zijn ogen. Ik had zijn bewondering al vaker opgemerkt, maar had er nooit veel achter gezocht. Laurens was ongeveer halverwege de dertig en zeer geliefd bij de studenten. Bij alle studenten, niet alleen de meiden. Maar wel vooral bij hen. Er werd veel over hem gefluisterd, maar ik had nooit aan hem gemerkt dat hij avances zou maken richting één van de studenten, ondanks dat het duidelijk was dat zij dat wel graag wilden. Nu ik hem in de ogen keek, had ik het gevoel dat ik hem voor het eerst echt zag. Ik moest toegeven dat hij er heel aantrekkelijk uitzag, met donker haar, helder blauwe ogen, twee kuiltjes in zijn wangen wanneer hij lachte – constant dus – en een paar sproeten. Waarom merkte ik dit alles nu pas op? Waarom had ik niet eerder gemerkt dat hij in mij geïnteresseerd was? Stomme vraag, met een heel simpel antwoord: Jayson.

‘Deze beker is jouw prijs, Romy.’ Ik pakte de beker van Laurens aan en zag mijn naam aan de onderkant gegraveerd. Het was ongelooflijk. En had hij daarnet nu echt gezegd dat er al opdrachten voor mij klaarliggen?

‘En deze envelop is van ons allemaal, van de klas.’

Ik nam de envelop aan en opende hem. Mijn  mond viel open en stomverbaasd keek ik naar hem op. ‘Wat is dit?’ De beker kende ik, die werd ieder jaar uitgereikt, maar dít was niet gebruikelijk.

‘Het was een idee van één van jouw klasgenoten. We hebben een inzameling voor je gedaan omdat we het allemaal geweldig vinden hoe je dit jaar bent doorgekomen.’

De tranen sprongen in mijn ogen en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Toen voelde ik een arm om me heen en toen ik opzij keek, stond daar Fleur. Ze omhelsde me en ik voelde hoe een traan van haar op mijn wang belandde. ‘Je verdient het, Romy. En ik weet dat het onnodig is om te zeggen, maar gebruik het goed.’

Fleur. Lieve Fleur. Wat had ik zonder haar gemoeten? Ik klemde mijn armen stevig om haar heen en toen we elkaar eindelijk loslieten, schoten we tegelijk in de lach en veegden de tranen van elkaars wangen. Vaag was ik me ervan bewust dat Laurens een einde maakte aan het officiële gedeelte. Er klonk opnieuw applaus, een eenduidig, luid, gekras van stoelen die over de vloer schoven toen iedereen opstond en toen werden de hoeden in de lucht gegooid. Met een grote grijns pakten Fleur en ik onze hoeden en gooiden hem tegelijk omhoog, waarna we elkaar opnieuw omhelsden. ‘Dankjewel, Fleur. Voor alles.’

‘Graag gedaan. We houden wel contact, hè?’

‘Natuurlijk!’ Ik probeerde zo verontwaardigd mogelijk te klinken en keek haar boos aan. Fleur perste haar lippen op elkaar en schoot weer in de lach. ‘Sorry, Romy, maar als er iets is dat jij niet kan, dan is het wel boos kijken. Het is maar goed dat je voor fotografie hebt gekozen, want voor toneel zou je finaal gezakt zijn.’

Ik kon niet anders doen dan grijnzen, maar toen onze studiegenoten ons uit elkaar dreven om ons ook te kunnen feliciteren, voelde ik ook tranen opkomen omdat het besef geleidelijk begon te komen dat het nu toch echt voorbij was. Toen ik eindelijk de kans kreeg om alles om me heen in me op te nemen, zag ik dat velen zich al bij hun familie en vrienden hadden gevoegd en dat bracht me terug bij het punt waar ik heel even afstand van had kunnen doen. Ik wilde net het podium afstappen, toen ik bij mijn arm werd vastgepakt. ‘Romy.’

Het was Laurens. Zodra ik hem aankeek, sloeg hij zijn blik neer en krabde op zijn borst.

‘Ik eeh… ik wilde je iets vragen. Het is misschien raar en waarschijnlijk niet het goede moment, maar… nou ja, straks ben je weg en heb ik helemaal geen kans meer. Ik bedoel, we hebben nu geen leraar-student verhouding meer, dus ik dacht…’

Even snapte ik niet wat hij probeerde te zeggen, maar toen viel eindelijk het kwartje en ik hield m’n adem in. Nee toch!

‘Wat ik bedoel, is…’ Hij keek me weer aan en glimlachte voorzichtig. ‘Zou je een keer met mij uiteten willen, Romy?’

Zo zelfverzekerd als hij altijd was, geen uitdaging uit de weg gaand, zo verlegen zag hij er nu uit. Zoals hij me van onder zijn wimpers aanstaarde, de onzekerheid in zijn blik en de lichte blos op zijn wangen. O, hemel, waarom had ik dit toch nooit eerder gezien?

‘Omy!’

Er werd een mijn rok getrokken en toen ik omlaag keek, zag ik Sammy. Mijn blik ging gelijk door de zaal en op kleine afstand zag ik Jayson. Blijkbaar had hij Sammy niet langer bij zich kunnen houden, maar hij had hem geen moment uit het oog verloren. Met mijn prijs, de envelop en mijn diploma in één hand, tilde ik Sammy op en knuffelde hem en gaf hem een kus. ‘Dag Sammy. Wat leuk dat je er bent!’

Sammy sloeg zijn armpjes om me heen en ik kreeg even het gevoel dat ik zijn hele wereld was. Sinds dat mijn vader was overleden, ging ik minstens om het weekend naar huis en of ik nu aangekondigd langskwam, of onaangekondigd, Jayson was tachtig procent van de keren bij ons thuis geweest. Als ik het had aangekondigd, had mijn moeder hem op de koffie gevraagd of te eten. Altijd met anderen erbij, zodat het niet zou opvallen. En een enkele keer vroeg ze mensen op visite en was hij er niet bij, maar dat woog niet op tegen het aantal keer dat hij er wél was. Wist mijn moeder het dan ook van mijn gevoelens? Wanneer ik niet had aangekondigd dat ik zou komen, trof ik Jayson ook iedere keer bij ons thuis aan, omdat hij een klusje aan het doen was. Of iets in het huis, of hij hielp mijn moeder in de tuin. Het had ervoor gezorgd dat ik Sammy heel veel had gezien de afgelopen maanden en ik was gek geworden op dat ventje en hij blijkbaar ook op mij. Hoe blij ik daar ook mee was, ik besefte heel goed hoe fout het was. Dit kon alleen maar verkeerd aflopen. Jayson zou niet voor de rest van zijn leven alleen blijven en dan zou ik lijdzaam moeten toezien hoe Sammy zijn liefde aan iemand anders zou schenken.

‘Eh, Romy?’

Ik schudde met mijn hoofd en keek Laurens weer aan. O, zijn vraag! Ik voelde me enorm gevleid, maar tegelijkertijd voelde ik me diep triest. Bijna had ik zijn aanbod geaccepteerd, maar dat kon ik niet doen. Ik kon niet opnieuw een man hoop geven, terwijl ik al van te voren wist dat een relatie, of in ieder geval de poging tot het krijgen van een relatie, gedoemd zou zijn. Thijs had dat niet verdiend en Laurens verdiende het ook niet. ‘Het spijt me, meneer… eh… Laurens.’ Het voelde raar om hem niet meer met meneer aan te spreken, maar nu hij mij uiteten had gevraagd, voelde het nog vreemder om hem nog steeds met meneer aan te spreken. ‘Ik vind het heel lief van je, maar ik…’ Ik beet vertwijfeld op mijn lip en keek naar Sammy, die zijn hoofd op mijn schouder had gelegd. Ik ademde zijn geur in, de geur van babyshampoo en Zwitsal, en drukte nog een kus op zijn kruin.

‘Je hart is al bezet.’

Ik probeerde al mijn gevoelens in mijn blik te leggen, zodat hij kon zien hoe erg ik het vond, en zijn mond trok aan één kant in een trieste glimlach omhoog.

‘Ik begrijp het. Die man mag zich gelukkig prijzen.’

‘Ik maak geen kans bij hem,’ biechtte ik op. Ik kon niet anders. Laurens verdiende de waarheid. ‘Maar het zou niet eerlijk zijn jou hoop te geven, als ik al weet dat ik me niet volledig open kan stellen.’

‘Het geeft niet, Romy. Echt niet. Ik begrijp het en ik waardeer jouw eerlijkheid.’ Hij streek met zijn hand door Sammy’s krullen en lachte nu oprecht. Toen maakte hij met zijn hoofd een gebaar naar de zaal. ‘Ga maar gauw naar je moeder, volgens mij staat ze te popelen om je te feliciteren.’

Een blik op mijn moeder, vertelde me dat hij gelijk had. Ik stapte het podium af en zocht me een weg tussen alle mensen door tot ik bij mijn moeder kwam. Die negeerde het feit dat ik mijn handen vol had en omhelsde me met alle kracht en liefde die ze had. Ze zei van alles, maar de helft hoorde ik niet. Het enige waar ik op dit moment aan kon denken was dat er twee paar armen moest zijn die mij nu vasthielden. Ik slikte een paar keer verwoed, voordat ik mijn moeder eindelijk durfde aan te kijken, maar dat had ik net zo goed kunnen laten. De tranen liepen over mijn moeders wangen en alhoewel ik wist dat een paar voor mij waren, las ik in haar ogen waarvoor de anderen waren. Mijn eigen tranen kwamen net zo hard terug, alhoewel mijn moeders woorden onuitgesproken bleven. Toen feliciteerde Jayson me. Ik verwachtte drie zoenen, maar hij hield het bij één. Één zoen, die net iets te lang duurde, waarna zijn armen om mij heen gleden. ‘Ik ben zo trots op je, Romy.’

Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Dezelfde woorden, dezelfde klank. Maar dit keer raakten de woorden mij diep van binnen. Dit keer kwamen ze van de man van wie ik ze zo graag wilde horen. Waarom deed hij dit met me? Over Jaysons schouder ving ik Fleurs blik. Zij had Jayson nog nooit gezien, maar ze hoefde geen introductie. Ze hield haar hoofd een tikje schuin en toen gingen haar mondhoeken omhoog en gaf ze een goedkeurend knikje.