Hoofdstuk 12

Ik knielde voor mijn vaders graf neer, veegde met mijn hand wat bladeren, modder en stof weg en legde er een roos op. Had hij maar kunnen meemaken dat ik afstudeerde. Hij was degene geweest die zoveel geloof in mij had gehad dat ik het risico had genomen om fotografie te studeren. Hij was overtuigd geweest van mijn talent en had mij al van kleins af aan aangemoedigd. Mijn eerste camera had ik van hem gekregen en die had ik nog steeds. Hoe vaak hij wel niet “fotoshoots” voor mij had gedaan zodat ik kon oefenen, de herinneringen brachten een trieste glimlach op mijn gezicht. Hij was voor mij gaan poseren, had geduldig al mijn commando´s opgevolgd - ik was nog maar acht - en had het uren volgehouden. Vervolgens had hij mijn foto´s vol bewondering bekeken, maar ook altijd aangegeven wat ik kon verbeteren en hoe. Een betere mentor had ik mij niet kunnen wensen.

Had hij mij nu nog maar kunnen meemaken... Snel stond ik op, klopte met mijn handen mijn broek schoon en liep weg. Ik ging naar mijn plekje, liet me door de wind meenemen en sloot mijn ogen. ik beeldde me in dat ik mijn vader zag, hoe hij zou hebben gekeken bij mijn afstuderen, de tranen in zijn ogen en over zijn wangen. De trots in zijn blik. Met mijn armen om de touwen geklemd, hield ik dat beeld vast. Ik kon voelen hoe de tranen op mijn wangen door de wind werden weggenomen. Het voelde bevrijdend.

'Volgens mij wordt het tijd dat jij weer een man in je leven krijgt.'

Happend naar adem vlogen mijn ogen open. Ik vergat bijna waar ik was en als ik mijn armen niet om de touwen geklemd had, was ik naar voren geschoten en van de schommel afgevlogen. Mijn voeten klapten tegen de grond in een poging af te remmen, daar had ik nog drie pogingen voor nodig. Met grote ogen staarde ik hem aan. 'Jayson… w-wat doe jij hier?'

'Ik wilde graag met je praten.'

‘Hoe wist je dat ik hier was?’

‘Je moeder vertelde dat je naar het graf van je vader was gegaan.’

Maar daar was ik nu niet meer en dat kon maar één ding betekenen. 'Ben je me gevolgd?' vroeg ik ongelovig.

Er verscheen een scheve grijns op Jaysons gezicht, waarin slechts lichte schaamte te zien was. 'Ja. Ik wilde je daar niet storen.'

Een lang moment kon ik niets anders doen dan hem aanstaren. Wacht, wat had hij ook alweer als inleiding gezegd? Ik was geschrokken door zijn stem, maar zijn woorden drongen nu pas tot mij door. Dat moest ik verkeerd gehoord hebben! Het moest wel een hersenspinsel van mijzelf zijn, of anders was er een andere verklaring voor, daar was ik van overtuigd. Dat kon niet anders. Ik schraapte even mijn keel. 'Waar wil je met me over praten?'

'Over het feit dat het tijd wordt dat jij weer een man in je leven krijgt.' Zachtjes grinnikend gaf hij een knikje richting Sam, die hij in zijn armen hield. 'Of misschien vind je het niet erg als het er gelijk twee zijn.’

Ik slikte verwoed. Een man in mijn leven. Mijn blik ging naar de kleine Sam: twee mannen. 'Je bent op zoek naar een babysitter?' vroeg ik, de enige conclusie trekkend die in mijn ogen logisch was.

'Wat?' Jayson knipperde met zijn ogen, om vervolgens in lachen uit te barsten. Hij trok een bedenkelijk gezicht en krabde achter zijn oren. 'Tsja, zo zou je het misschien ook kunnen noemen. Alleen zouden wij dan geen werkgever-werknemer relatie hebben en jij zou ook niet betaald worden.'

Ik kon nog steeds niets anders doen dan hem met grote ogen aanstaren. Ik durfde niets te zeggen en wachtte tot hij verder zou gaan.

Jayson deed een stap dichterbij en maakte met zijn vrije hand die van mij los van het touw. Nu pas merkte ik hoe stevig ik hem vast had gehouden de afgelopen minuten en ik voelde het touw licht over mijn handpalm snijden. Jayson sloot zijn vingers om mijn hand heen en het voelde gelijk als een heling. 'Ik zat aan een veel intiemere relatie te denken, Romy.'

'O.' Meer kreeg ik er niet uit.

Nu was het Jayson die op een reactie wachtte en hij kneep zijn ogen wat verward samen toen die uitbleef. Wat verwachtte hij dan van me? Het is niet zo dat hij al wekenlang met me flirtte of had laten blijken dat hij in mij geïnteresseerd zou zijn. Dit kwam totaal onverwacht voor mij en hoe graag ik ook de betekenis achter zijn woorden wilde horen, het was gewoon onrealistisch. Toen trok hij mij omhoog van de schommel, zodat ik dicht bij hem kwam te staan. Hij liet mijn hand los en zijn arm gleed rond mijn middel. 'Ik vroeg me af of je misschien op een wettelijke manier weer een man in je leven zou willen.' Hij knikte opnieuw naar Sam. 'Ik wil graag weten of je twéé mannen op een wettelijke manier in je leven zou willen hebben.'

Ik beet peinzend op mijn lip en richtte mijn blik op Sammy, die lag te knikkebollen tegen Jaysons schouder. Nu had hij het toch echt gezegd. Bijna dan, maar duidelijk genoeg. 'Twee mannen… wettelijk…' herhaalde ik.

'Twee mannen, om mee te beginnen,' verduidelijkte hij met een brede grijns. 'Want als het aan mij ligt, zou er zeker nog minstens één man bij kunnen komen.'

De tranen sprongen in mijn ogen en ik keek hem weer aan. 'Waarom?'

'Waarom?' herhaalde hij, terwijl er een frons op zijn voorhoofd verscheen.

'Ja, waarom? Waarom vraag je mij?'

'Omdat ik dacht dat jij dat graag zou willen,' zei hij en ik kon de verwarring in zijn stem horen. Het voelde als een messteek. Voor een kort moment had ik echt gedacht dat hij het serieus meende. Nou ja, hij was natuurlijk ook serieus, maar niet om de juiste redenen. Ik sloeg mijn blik neer, heel goed wetend dat mijn teleurstelling en de pijn in mijn ogen te lezen zouden zijn. Ik wilde niet dat hij dat kon zien. Ik had geweten dat hij een nieuwe vrouw zou gaan zoeken, een moeder voor Sammy. Hoe veel pijn de gedachte ook deed dat het iemand anders zou zijn dan ik en hoe graag ik die vrouw ook zelf wilde zijn, niet op deze manier. Ik zou het gewoon niet kunnen verdragen de rest van mijn leven in Samara’s schaduw te moeten staan.

'Heb ik me vergist, Romy?' Hij legde een vinger onder mijn kin en tilde mijn gezicht omhoog, zodat hij in mijn ogen kon kijken. Met tegenzin knipperde ik de sterkste gevoelens weg en sloeg mijn blik op. 'Heb ik me zo sterk vergist in wat jij voor mij voelt?'

'En wat zou ik dan voor jou moeten voelen, Jayson?'

Jayson haalde zijn schouders op. 'Ik dacht dat je mij wel leuk vond.'

'Leuk?' herhaalde ik ontsteld.

Zijn mond vertrok wrang. 'Is dat niet de populaire benaming tegenwoordig?'

Ik vond hem veel meer dan leuk! Maar daar ging het niet om. Het ging niet om wat ik van hem vond en ik vond zijn houding dan ook heel beledigend. Dát was dus de reden waarom hij mij wilde, omdat hij wist dat ik gemakkelijk ja zou zeggen. Hij hoefde voor mij geen moeite te doen. 'Ik vind dit heel lief van je, Jayson, maar ik…' Lief? Er was niets liefs aan, het was allemaal egoïsme.

'Jij wat?' vroeg hij fronsend toen ik mijn zin niet afmaakte.

'Het spijt me,' fluisterde ik, met een brok in mijn keel, waarna ik me uit zijn omhelzing manoeuvreerde en wegrende.

'Romy! Romy, wacht!'

Ik rende alsof ik door een seriemoordenaar op de hielen werd gezeten, ondanks dat ik geen geluiden hoorde die erop wezen dat hij mij volgde. Dat ging natuurlijk ook niet met Sammy op zijn arm. Toch bleef ik rennen.

Ik sloeg de deur achter me dicht en deed snel mijn jas uit.

'Romy? Ben jij dat?'

'Ja, mam.' Ik hoopte maar dat ze mijn emoties niet in mijn stem kon horen.

'Ik heb net thee gezet, wil je ook?'

'Nee, dank je. Ik ga naar m'n kamer, ik…' Ja, wat voor excuus kon ik bedenken? We gingen altijd samen thee drinken ’s middags. 'Ik moet nog wat foto's uitzoeken,' zei ik snel.

'O, goed. Zal ik dan een kopje naar boven brengen voor je?'

Ik kon moeilijk nee zeggen, dan zou mijn moeder helemaal achterdochtig worden. 'Ja, graag.' Natuurlijk had ik best zelf de thee mee kunnen nemen, maar dan zou ik mijn moeder onder ogen moeten komen en zij zou dan gelijk zien dat er iets goed mis was. Dit gaf mij even respijt en de mogelijkheid mijn emoties onder controle te krijgen. Ik rende de trap op en zette gelijk mijn computer aan. Snel bekeek ik mezelf in de spiegel, om er achter te komen dat ik er niet heel slecht uit zag. Mijn ogen waren niet heel rood en mijn wangen konden rood zijn geworden van de kou. Met een beetje geluk zou mijn moeder het niet merken. Nog geen minuut later hoorde ik voetstappen op de trap en mijn moeder kwam de kamer in.

'Waar zal ik het voor je neerzetten, lieverd?'

'Zet maar even op het tafeltje, mam.' Het tafeltje naast mijn bureau had ik speciaal gekocht om eten en drinken op te zetten voor als ik aan het werk was, zodat er niets over de foto's heen zou kunnen komen. 'Dank je,' zei ik, terwijl ik mezelf dwong naar mijn moeder op te kijken en te glimlachen.

'Lieve help! Je hebt tranen in je ogen. Wat is er met jou aan de hand, meisje?'

Ik wendde snel mijn blik weer af. 'Niets. Ik- ik denk dat het door de herinnering aan papa komt.' Waarom had ik niet eerder aan dat excuus gedacht?

'Och, lieverd toch.' Mijn moeder legde haar arm om mijn schouders en trok me tegen zich aan. Ze boog haar hoofd en drukte een kus op mijn kruin. 'Mis je hem erg?'

'Best wel,' gaf ik met een klein knikje toe. 'Ik zat te denken… het is zo oneerlijk dat hij mij zo hard heeft aangemoedigd, dat ik dit allemaal heb bereikt dankzij hem, maar dat hij dit nooit heeft mogen meemaken.'

'In z'n hart had hij het al honderd keer meegemaakt, liefje.'

Ik keek fronsend naar haar op. 'Hoe bedoel je?'

'Hij vertelde tegen iedereen die het maar horen wilde dat zijn dochter een beroemde fotograaf was. Als ik hem eraan herinnerde dat je nog helemaal niet afgestudeerd was en ook niet beroemd, dan wuifde hij dat weg met de woorden: "Dat is maar een formaliteit. Het is enkel een stom papiertje wat het nog in de weg staat. Dat heeft ze helemaal niet nodig." Hij had het ook vaak over hoe jouw afstuderen zou zijn, hij fantaseerde er veel over. Hij heeft je zien afstuderen, liefje, wel honderd keer.'

Ik deed een poging om mijn tranen weg te knipperen, maar dat lukte niet en toen ik de tranen ook bij mijn moeder zag, gaf ik het op. Ik stond op en omhelsde haar. 'Dank je, mam.' Ik gaf haar een kus en hield haar nog een paar minuten vast, haar de troost gevend die zij net zo hard nodig had. Uiteindelijk liet mijn moeder me los en glimlachte dapper. 'Nou, ga nu maar aan de slag en maak je vaders dromen waar.' Nu gaf ze mij een kus en ik keek haar met een glimlach na terwijl ze de kamer uitliep en de deur achter zich dichttrok. Toen sloeg ik mijn armen rond mijn middel en ging op de vensterbank in mijn erkertje zitten. Ik trok mijn knieën op en liet mijn kin erop rusten. Vanaf mijn plek kon ik een deel van de wijk overzien en ook de speeltuin met de schommelstoel, waar nu niemand meer was. Dromen… mijn vaders dromen zouden uitkomen, dat wist ik. Ik had al genoeg aanbiedingen gekregen om voor beroemde bladen fotoshoots te gaan doen. Ik hoefde niet perse beroemd te worden, als ik van mijn hobby mijn carrière kon maken, was ik al tevreden. Er was slechts één droom die niet werkelijkheid zou worden en dat was mijn eigen droom. Het was misschien niet het meest romantische aanzoek dat ik ooit had gehoord, maar wel de liefste. Ik wist ook wel dat hij mij nooit zou hebben gevraagd als hij helemaal niets voor mij voelde, maar het kon niet meer zijn dan slechts genegenheid. Als er meer was geweest, dan zou hij dat hebben gezegd toen ik daarom had gevraagd. De enige reden die hij had aangevoerd voor zijn aanzoek, want ik wist zeker dat het dat was, was omdat ík dat zou willen. O, ja, ik wilde niets liever! Ik zou zelfs dolgraag een moeder voor Sam willen zijn en het had me geraakt dat hij in zoveel woorden had aangegeven dat ik wettelijk zijn moeder zou worden. Maar het was niet voldoende. Hoe kon ik met hem trouwen, als hij niet van mij hield? Hoe kon ik zijn kind opvoeden en nog de eventuele kinderen van ons samen, als hij nog steeds van zijn eerste vrouw hield? Hij zag mij nog steeds niet als de vrouw die ik geworden was en ik weigerde de tweede plaats in te nemen en in feite alleen maar als plaatsvervangend moeder te dienen. Dat zou mijn hart breken, nog erger dan dat het nu brak.

Ik had de aangeboden fotoshoots voor dit moment afgewezen, omdat ik er voor mijn moeder wilde zijn. Gelukkig hadden de meeste bladen er mee ingestemd om pas na de zomerperiode aan de slag te gaan. Ik wilde de dochter en de steun zijn die ze na het overlijden van mijn vader had nodig gehad, maar die ik niet had kunnen zijn omdat ik me op mijn opleiding had moeten concentreren. Het was mijn plicht om dit zowel voor mijn moeder te doen als om mijn vader eer te bewijzen. Nu begon ik me echter af te vragen of ik misschien niet beter toch een fotoshoot zou moeten gaan doen. Ik kon hier nu gewoon niet meer blijven, ik moest hier een tijdje weg. Dan kon ik daarna weer eventjes naar huis, me op mijn moeder concentreren, en weer aan de slag met de volgende shoot..