Met opgeheven hand stond ik voor de deur. Heel even sloot ik m’n ogen en haalde ik diep adem, voordat ik aanklopte. Ik moest dit doen, ik had geen keus. Ik móest het doen.

De deur vloog vrijwel direct open, alsof hij erachter had staan wachten. Zijn blik ging over me heen en hij fronste toen hij naar m’n haren keek. ‘Dus je bent toch gekomen. ‘Kom verder.’

Ik volgde heem naar binnen en probeerde niet meteen naar het bed te kijken. ‘ Zou ik een afspraak hebben gemaakt, als ik dat niet van plan was geweest?’

‘Jouw verzoek verbaasde me nogal,’ zei hij, terwijl hij zijn glas met cognac oppakte van de tafel en de één bij één meter zithoek, en er een slok van hem. Hij draaide zich naar me toe en hield zijn hoofd een stuk schuin. ‘Blijkbaar is het je toentertijd goed bevallen.’

Ik voelde mijn maag een buiteling maken toen hij zijn tanden bloot lachte en wende snel mijn gezicht af zodat hij mijn reactie niet kon zien. ‘Blijkbaar.’

‘Ga je dat ding nog afdoen?’

Ik keek weer terug. ‘Wat?’

Met het glas nog in z’n hand, gebaard hij naar m’n hoofd.

‘O, dat.’ Het zou wat moeite kosten om hem straks weer op te doen, maar dat was niet het belangrijkste. Ik trok het voorzichtig van m’n hoofd, hier en daar plakte het iets té, maar toen kwamen mijn rode krullen tevoorschijn. Hij glimlachte en ik zag de glinstering in zijn ogen verschijnen, de fascinatie toen hij een stap naar me toe deed en een vinger door een korte krul haalde. ‘Beter. Veel beter,’ mompelde hij. Hij was dol op rood haar, dat wist iedereen.  Ik moest m’n kaken hard op elkaar klemmen om niet achteruit te deinzen voor zijn aanrakingen.

‘Wil je gelijk beginnen of eerst iets drinken?’

Ik keek naar de karaf met cognac die hij aanwees en schudde mijn hoofd, ik moest helde blijven. ‘Nee. Gaat u maar vast liggen.’

‘Zo, zo. De rollen worden omgedraaid. Uitstekend!’

Ik haalde nog eens diep adem, zodra hij zich omdraaide. Je kunt dit. Je kúnt dit. Ik legde eerst maar eens de pruik weg en trok toen m’n jas uit.

‘Wat is dat? Waarvoor heb je dat in vredesnaam nodig?’

Ik wierp een blik over m’n schouder en zag zijn blik gerucht op mijn achterwerk. Las ik nu angst in z’n ogen? ‘Wat? Dit?’ Ik haalde de colt uit mijn broeksband en liet het aan m’n wijsvinger bungelen. ‘Dit stelt niet zoveel voor, hoor. Ik woon momenteel in een, wat ze noemen, probleemwijk en aangezien ik een gezin heb, neem ik liever het zekere voor het onzeker. Maar maakte u zich geen zorgen.’ Ik klikte de cilinder open en draaide hem rond. ‘Er zit niets in.’

Zijn wenkbrauwen trokken zich samen en een rimpel voegde zich bij de zes, minstens, die hij al had. ‘Wat voor nut heb je ervan als hij niet geladen is?’

Ik haalde m’n schouders op. ‘Ik heb geleerd dat uiterlijke schijn, of in dit geval de dreiging al voldoende is.’

‘Aha. Maar je kunt hem toch net zo goed laden? Zoals je zelf al zei: het zekere voor het onzekere.’

‘Ik heb een kind. Dat risico neem ik niet.’

‘Ach ja, dat is zo. Mooie jongen.’

Ik perste mijn lippen op elkaar bij het horen van de onderliggende toon en de glimmende blik in zijn ogen, waardoor hij even op een totaal andere plek leek te zijn. En ik wist precies waar en met wie. Niet mijn jongen. Hij zou niet hetzelfde gaan meemaken. Ik draaide me om, om het wapen weg te leggen, maar bleef halverwege aarzelen. Ik draaide me half terug, keek naar het wapen en legde het in m’n andere hand. ‘Zeg, heeft u weleens andere manieren geprobeerd?’

Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Je bedoelt…’

‘Ja. Waarom niet?’ vroeg ik toe hij aarzelde. ‘U weet dat hij niet geladen is.’

Zijn wenkbrauwen zakten weer, maar nu lager dan normaal. Hij twijfelde en ik spreidde mijn handen. ‘Ik dacht dat het wat extra spanning zou kunnen brengen. Daar houdt u toch van?’ Toen trok mijn mond aan één kant omhoog. ‘U bent toch niet bang?’

Dat deed het hem. Hij stootte een lach uit en ging wat rechter tegen de kussens zitten. ‘Nee, natuurlijk niet. Er kant toch niets gebeuren, maar het zal inderdaad voor extra spanning zorgen. Goed dan, Russische roulette.’

Ik kon mijn grote glimlach bijna niet tegenhouden. Mijn schoenen en sokken deed ik uit en legde ze onder de stoel, bij mijn jas. Nog één keer deed ik m’n ogen dicht en haalde ik diep adem. Nog even. Het was zo voorbij. Toen liep ik naar het bed en ging naast hem zitten, met mijn gezicht naar hem toe. Ik herkende het verlangen in zijn blik en even zag ik beelden voorbij flitsen, hoorde ik de stemmen door m’n hoofd galmen, de woorden… resoluut bande ik alles weg en richte mijn blik op het wapen. Ik hief hem op en richtte hem op zijn voorhoofd. ‘Heeft u dit weleens eerder meegemaakt? Weet u hoe het voelt?’

‘Nee.’ Hij kuchte en schraapte zijn keel. ‘Nog nooit.’

Ik haalde de trekker over, er klonk een duidelijke klik en hij schoot omhoog van de schrik. Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte gelijk terug. ‘Je hebt gelijk, het is goed voor de spanning. Maar eh… zou je niet iets uit willen doen?’

‘Nog niet.’ Ik drukte de Colt tegen zijn slaap. ‘Heeft u dit ooit gevoeld? De druk van koud metaal tegen uw slaap?’ ik zag een lichte angst in zijn ogen komen en haalde de trekker weer over. Opnieuw een klik en hij stootte een geluid uit dat het midden hield tussen opluchting en een lach. ‘Je hebt duidelijk het een en ander bijgeleerd.’

‘O, zeker.’

‘Wil je dan nu wat uit doen?’

‘Nog één keer.’ Ik pakte een kussen en hield dit tussen het wapen en zijn slaap. ‘Heeft u dit een geliefde weleens zien doen? Ten einde raad, een kussen ertussen om het geluid te dempen, de vinger trillend aan de trekker, wachtend tot u het huis uit zou gaan, alleen in een oorverdovend stil huis achterblijvend? Nee?’ Er vormden zich kleine zweer druppeltjes op zijn voorhoofd en ik besloot nog een klein beetje lucht te creëren. ‘Ik heb trouwens nog wat anders geleerd.’

‘O ja? Wat dan?’

Ik zag dat hij hoopte dat het niets met Russische roulette te maken had. ‘Vingervlugheid. Ik zal het u laten zien. Wilt u intussen het kussen vasthouden?’ hij deed het meteen, zonder vragen te stellen. Ik hield mijn hand open voor hem, maakte toen een paar snelle bewegingen en hield hem toen mijn vuist voor. Langzaam, één voor één, strekte ik mijn vingers. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat erin lag. ‘Je hebt er wél een mee!’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Je weet het maar nooit.’ Toen glimlachte ik weer. ‘Het belangrijkste is dat hij niet in het wapen zit, toch?’

‘Inderdaad. En nu?’

‘Nog één keer, had ik toch gezegd?’

‘Dat is zo.’

Hij liet zich achterover zakken, nog steeds het kussen vasthoudend, en ik zag hem weer ontspannen. ‘Wat ik net vroeg, of u iemand van wie u houdt weleens zo heeft gezien…’ ik wachtte even tot hij knikte. ‘Dat heb ik wel meegemaakt.’

‘Wat erg voor je.’

‘Ja. En dat wil ik niet meer meemaken. Er moet een eind komen aan de kwellingen.’

‘Kan ik iets voor je doen?’

Ik merkte dat hij het eerder vroeg in de hoop dat ik snel verder zou gaan, dan fat het hem echt interesseerde. Dat had ik ook niet verwacht, toch stak het en ik rechtte mijn rug. ‘U kent de persoon om wie het gaat.’ Langzaam zag ik het besef tot hem doordringen en toen de connectie met wat ik had gezegd. ‘Genoeg is genoeg.’

‘Mijn Go…’ verder kwam hij niet. Het was slechts een zachte plof in het kussen, maar meer was er niet nodig.

‘Achter God kunt u zich niet langer verschuilen.’

‘Waar was je?’ klonk het zacht, toen ik onder de koude deken schoof, dicht naar de warme bron aan de andere kant. ‘Nergens. Ga maar weer slapen.’ Ik drukte een kus op de punt van de neus die amper boven het dekbed uitkwam en voelde een arm rond mijn middel glijden. ‘Het is goed, je kunt rustig verder slapen. Het is allemaal goed nu.’