Proloog

Eenzaam, verlaten en langzaam afbrokkelend. Alleen de ondergaande zon bracht nog een warme, rode gloed op de ruïnes van het oude Rome.

Háár warme gloed was verdwenen zodra haar baby was geboren, maar er een oorverdovende stilte was gevallen in plaats van protesterend gehuil. Ze wendde haar blik af van het raam en keek naar de verpleegster. Als een lappenpop liet ze toe dat de verpleegster haar verzorgde. Het liefst zou ze het aan haar willen vragen, maar ze was bang voor het antwoord. Trouwens, als het positief was geweest, zou ze het haar toch zeker hebben verteld? Ze zei juist helemaal niets en vermeed elk oogcontact. Ook al deed ze haar werk goed, het voelde alsof ze de kamer het liefst zo snel mogelijk wilde verlaten. Dat maakt dan twee van ons, dacht Noemi. Ze zou er alles voor geven om ergens anders te zijn, overal behalve hier, maar met haar warme gloed. Een jaar geleden nog maar was ze zo gelukkig geweest, maar nu voelde ze zich net een prooi die scherp in de gaten werd gehouden door een arend die boven haar rondcirculeerde, klaar om toe te slaan, omdat hij wist dat ze op haar zwakst was. Ze had echter nooit kunnen vermoeden dat haar gevaarlijkste vijand degene zou zijn die haar het dichtst genaderd was.

Silvio keek naar het kleine bundeltje dat in zijn armen werd gelegd. Een meisje. Hij had een prachtige dochter gekregen. Noemi had hem een dochter geschonken. Zij mocht dan misschien niets om hun dochter geven, maar hij was al helemaal verliefd op haar. Hij zwoor bij zichzelf dat niemand haar ooit pijn zou doen, ze zou alleen omgeven worden door mensen die van haar hielden. Zelfs als dat betekende dat hij haar moeder bij haar uit de buurt moest gaan houden. Zijn mond vertrok. Wie hield hij nu voor de gek? Noemi gaf niets om hun dochter. De enige reden waarom ze zwanger van hem was geworden, was om zijn geld te krijgen. Ze had hem zelfs gezegd dat ze het kind niet wilde, dat hij het kind mocht hebben, als hij haar maar geld zou geven! Maar toch... ergens voelde hij nog een lichte twijfel. Hij had gehoord dat een zwangerschap een vrouw kon veranderen, een bevalling kon een vrouw veranderen. Hij had de schrik in haar stem gehoord toen de baby de kamer uit werd gebracht omdat ze niet ademde. Was ze inderdaad veranderd? Hij wilde het niet weten. Hij zou het niet kunnen verdragen als ze van gedachte zou veranderen en de baby wilde houden, zeker niet nu dit kleine wondertje zijn hart al in haar knuistje hield. Nee, dat mocht absoluut niet gebeuren.

'Ik zal uw vrouw inlichten, meneer.'

Silvio schrok op uit zijn gedachten. 'Nee!'

De arts keek hem verbaasd aan. 'Pardon?'

'Ik bedoel... ik... ik wil het haar zelf vertellen.' Hij fronste even. Er schoot hem een idee te binnen, maar hoe moest hij dat gaan klaarspelen? Misschien...

'Ja, natuurlijk. U mag uw dochter meenemen, dat is geen probleem.'

Silvio keek peinzend naar zijn dochter. 'Eigenlijk wilde ik daar nog even mee wachten, tot ik zeker weet dat het goed gaat met mijn vrouw. Ziet u, ze is nogal wisselvallig geweest tijdens de zwangerschap en ze heeft eigenlijk te kennen gegeven dat ze niet blij was met het vooruitzicht op het krijgen van een baby.'

'Ah, juist. Nou, licht u uw vrouw maar in. Maria zal intussen wel op uw dochter letten. Weet u al hoe u haar gaat noemen?'

Silvio keek nog steeds naar zijn dochter en er kwam een grote glimlach op zijn gezicht. 'Chiara,' zei hij, en drukte zacht een kus op haar voorhoofd.

Noemi keek op toen de deur van haar kamer eindelijk openging. Silvio. Hij wist het, hij moest het weten! 'En?' vroeg ze zacht.

'En wat?'

'De baby...' Meer kon ze niet uitbrengen.

Silvio keek met een kille blik op haar neer. Ze zag er angstig uit, maar het kon hem niet schelen. Hij voelde niets voor haar, niet eens een greintje medelijden voor wat hij ging doen. Ze had al zijn gevoel de grond ingetrapt met haar verraad. 'De baby heeft het niet gered,' zei hij, net zo kil als dat zijn ogen stonden. Even dacht hij dat hij tranen in haar ogen zag, maar toen draaide ze haar hoofd weg.

Noemi kon hem niet aankijken, ze kon zijn kille blik, de haat die erin lag, niet verdragen. Ze had hem niet alleen verraden op een van de ergst mogelijke manieren, ze had zijn kind ook niet levend ter wereld kunnen brengen. 'O,' zei ze slechts.

Er viel een stilte en Silvio wachtte tot ze hem weer zou aankijken, maar dat deed ze niet. Er viel niets van haar af te lezen. Ze huilde niet, zoveel kon hij wel zien. Hij had het dus toch bij het rechtte eind: ze gaf niets om hun kind. Dat besef sterkte hem in zijn besluit haar niets van de baby te vertellen. 'Dat zul je wel jammer vinden, hè?'

Noemi had wel willen zeggen dat het haar hart verscheurde, maar iets in haar, door de klank van zijn stem, zei haar dat hij dat niet had bedoeld. Voorzichtig keek ze hem weer aan en probeerde zijn blik te peilen. 'Wat bedoel je?'

'Het feit dat je nu geen geld meer van me kunt eisen, natuurlijk.'

Haar hart verkrampte. Dit had ze nooit gewild, ze had haar kind nooit willen opgeven slechts voor geld. Ze had echter geen keuze gehad. 'O, dat,' zei ze zo rustig mogelijk en keek weer van hem weg.

'Pech gehad voor je.'

Noemi haalde haar schouders op. 'Blijkbaar.' Ze slaakte een diepe zucht. 'Jij zult ook wel blij zijn.'

'Dat ik je geen geld meer hoef te geven? Inderdaad.'

'Ik bedoel dat je nu tenminste geen kind hoeft groot te brengen van een vrouw die je veracht.'

Silvio's mond vertrok. 'Het doet er niet toe wie de moeder is van mijn kind, ik zal er altijd van houden.'

Er viel weer een stilte, maar Silvio's woorden drongen niet tot Noemi door. Het kon haar niets schelen wat hij zei, ze wilde alleen zijn. Alleen met haar verlies, alleen met haar verdriet. Hij mocht niet zien wat dit met haar deed. 'Ga weg, Silvio. Je hebt hier niets meer te zoeken. Er is niets meer wat ons nog bindt.'

'Bijna niets meer, nee.' Hij kon haar hier niet alleen laten. Niet dat hij het niet wílde, maar als ze hier alleen bleef, liep hij het risico dat ze achter de waarheid kwam. 'Ik neem aan dat je liever niet hier blijft?'

'Nee.'

'Ik zal de arts vragen wanneer je naar huis mag.' Zonder op een reactie te wachten, liep hij de kamer weer uit.

Noemi wachtte en al snel kwam Silvio terug met het nieuws dat ze eind van de middag naar huis zou mogen. Tot haar verbazing had hij er op gestaan haar naar haar huis te brengen en hij duldde geen tegenspraak. Wat was er aan de hand met hem? Had hij dan toch nog ergens gevoelens voor haar? De dokter zelf was nog heel even langsgekomen om te kijken hoe het met haar ging en te bevestigen dat ze die middag nog naar huis kon. Hij had geen woord gezegd over haar baby, hij had geen eens gezegd dat het hem speet. Ze vond het heel vreemd, maar dat het zo was gegaan, drong pas tot haar door lang nadat Silvio haar naar huis had gebracht. Tot haar ellende ging hij met haar mee naar binnen en toen ze net wilde vragen waarom, haalde hij papieren uit zijn zak.

'Teken deze,' zei hij bot.

'Wat is dat?'

'Dat lijkt me duidelijk.' Hij duwde de papieren in haar hand en toen zag ze dat het de echtscheidingspapieren waren. Ze kreeg een brok in haar keel, maar liet dit niet merken. Niet dat het moeite koste, ze was veel te zwak om ook maar enige emotie uit te stralen. 'Moet dat nu?'

'Teken ze nu, dan ben je meteen van me af en hoef je me nooit meer te zien.'

Tranen brandden opnieuw in haar ogen, maar ze liet nog steeds niets merken. Ze keek om zich heen om een pen te zoeken, toen Silvio ook die in haar handen duwde. Snel zette ze met trillende hand haar handtekening en gaf de papieren aan hem terug.

'Bedankt.' Hij vouwde de papieren op en stopte ze in zijn borstzak, waarna hij terug naar de deur liep. Kort keek hij over zijn schouder. 'Tot ziens, Noemi.'

En toen klikte de deur van haar leven dicht. 'Vaarwel, Silvio,' fluisterde ze. Ze voelde haar hele lichaam beven en zakte neer op de grond. Het interesseerde haar niets dat ze op koude tegels lag in plaats van op de bank of in haar bed. Niets deed er meer toe nu haar kind dood was en Silvio voorgoed haar leven was uitgelopen.