Opium schrijfwedstrijd: De ontmoeting (tijdens een vakantie)

Met een glimlach keek ik toe hoe mijn dochtertje schaterde van plezier, terwijl Julian de schommel steeds hoger duwde. Het was zo simpel.

Toen ik klein was, hadden mijn ouders niet veel geld en gingen we altijd naar deze camping op vakantie. Dat klasgenoten vertelden over hun geweldige vakanties in het buitenland, heb ik nooit erg gevonden. Nu wilde ik mijn dochtertje deelgenoot maken van mijn beste jeugdherinneringen. Er was hier bijna niets veranderd. Ik genoot van onze laatste momenten hier en van het feit dat mijn gezin nu ook deel uitmaakte van mijn jeugd.

Mijn blik ging over al die gelukkige gezichten om mij heen, tot mijn oog viel op de man bij de mini-supermarkt. Mijn glimlach bevroor. Even twijfelde ik of hij het was toen zijn blik zonder herkenning langs mij heen gleed, maar toen schoot zijn hoofd abrupt terug en staarde hij mij vol ongeloof aan. Het was bijna op de dag af vijftien jaar geleden dat ik hem voor het laatst had gezien, maar het voelde nog maar als gisteren dat ik uit het raam stond te staren en mij afvroeg wanneer hij terugkwam. Ik heb nooit begrepen waarom hij was weggegaan. Nachtenlang heb ik mijzelf in slaap gehuild, om de volgende dag te doen alsof er niets aan de hand was. Ik dronk alles van hem in me op, me afvragend hoeveel tijd we nog hadden. Hij zag er ouder uit dan hij was en er kwamen al grijze haren door. Maar eigenlijk was hij niets veranderd.

‘Mammie?’

Zonder het oogcontact te verbreken, tilde ik mijn dochtertje op. Zijn blik ging nu naar haar en ondanks de afstand, zag ik de tranen in zijn ogen. Aarzelend deed hij een pas in onze richting. Toen zag ik een roodharige vrouw en een meisje met net zulk rood haar de winkel uitkomen en hem aanspreken. Het meisje was denk ik zo’n veertien jaar oud. Veertien... ik ademde scherp in en zag dat hij mijn reactie opmerkte. Het meisje duwde een boodschappentas in zijn hand, maar hij hield mijn blik net zo sterk vast als ik de zijne. We probeerden vijftien jaar in te halen, met alleen onze ogen die spraken.

De vrouw volgde zijn blik en toen ze mij zag, werden haar ogen groot. Ze begon gelijk aan zijn arm te trekken. Voor een seconde keek hij haar aan, toen keek hij weer naar mij. Ik smeekte hem niet te gaan, maar hij liet zich meetrekken. Net als vijftien jaar geleden, liep hij weg zonder iets te zeggen. Dit keer nog één laatste blik achterom naar mij, naar mijn dochter, weer terug naar mij.

‘Jill? Wie was dat?’