Libelle schrijfwedstrijd: Eerste zin

Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met een rood lint eromheen. De afgelopen zeven maanden heb ik er elke dag tegenaan gekeken, iedere keer als ik in de keuken kwam. Ik stond er mee op en ging er mee naar bed. Alhoewel ik het niet aankon er naar te kijken, kon ik mijn ogen er niet van af houden. Het stond daar maar, precies waar hij het had achtergelaten. Geen millimeter verschoven.

Ik heb vaak op het punt gestaan om het weg te gooien. Hij had het mij zélf moeten overhandigen. In plaats daarvan had het bij thuiskomst op de keukentafel gestaan, een envelop met een kaart erbovenop en een briefje ernaast. Hij was iets vergeten en zou zo terug zijn.

Nu stond ik hier te staren naar de doos, vol verbittering over wat had kunnen zijn.

Ik wreef over mijn buik. ‘Nog even volhouden,’ mompelde ik. ‘Ik moet dit eerst doen.’ Met een diepe zucht pakte ik de envelop, de kaart trilde toen ik hem eruit haalde.

“Mijn liefste Mariëlle,

Na vijf jaar huwelijk word ik nog elke dag vol ongeloof wakker naast jou en besef ik hoeveel geluk ik heb gehad jou te treffen.

Ik wil niets liever dan jou gelukkig maken en ik heb dit pakket samengesteld voor jouw grootste droom.

Met al mijn liefde voor altijd,

Jouw Rens”

‘O hemel…’ Mijn grootste droom? Had hij… Mijn blik brandde zich bijna een weg door de doos heen. Langzaam trok ik hem naar me toe, om vervolgens het papier eraf te scheuren. Prenatal, stond er in grote letters op en mijn ogen werden vochtig. Toen ik de doos opende, kon ik niets meer zien. Ik zakte neer op de stoel en liet ze lopen. Al die maanden. Ik was nerveus geweest om het hem te vertellen, omdat hij altijd had gezegd: “Nu nog niet. Later, dat beloof ik je.” Maar we hadden dus hetzelfde cadeau voor elkaar gehad.

Ineens voelde ik iets knappen en happend naar adem schoot ik overeind. Het werd héél warm onder me. Ik greep naar de telefoon en belde een ambulance. Toen mijn moeder. Daarna Rens’ ouders. Mijn hemel, wat klonk iedereen in paniek! Ik wreef weer over mijn buik. ‘Het is maar goed dat zij jou niet hoeven te halen, manneke. Maar je hebt er nu echt genoeg van om daarbinnen te zitten hè? Ik ook, hoor. Ik wil je nu eindelijk weleens vasthouden.’ Ik liep naar mijn weekendtas in de gang en was blij dat ik aan een extra broek had gedacht. Zo snel als mijn dikke buik dat toeliet, ging ik naar de wc om me om te kleden.

‘Mari? Waar ben je?’

‘Ma, wat doe je hier? Ik had toch gezegd je in het ziekenhuis te zien?’ Zodra ik de wc uitkwam, vloog ze me om de hals. ‘Je denkt toch niet dat ik jou alleen laat?’

Ik rolde met mijn ogen, maar toen ze mij eindelijk losliet, glimlachte ik. Toen ze me onderzoekend in zich opnam, besefte ik dat ik één ding was vergeten.

‘Je hebt gehuild.’

Ik knikte slechts en was blij het geluid van een sirene te horen. Vijf seconden later kwamen twee ambulance medewerkers door de nog open deur naar binnen, stelden zich amper voor, terwijl ze mij op de brancard hielpen. ‘Mijn weekendtas moet mee,’ zei ik nog, maar één van de mannen had hem al over zijn schouder hangen. De doos! ‘Mam! Die doos moet mee.’ Ze vroeg niet welke doos, maar liep gelijk naar de keuken.

Voor ik het wist had ik me door alle tranen, weeën en verwensingen heen geworsteld en lag mijn zoon in mijn armen. Ik probeerde Rens in hem te herkennen en dacht dat ik inmiddels wel opgedroogd was, maar er drupte alweer een traan.

Iedereen kwam al gauw binnen, mijn moeder met de doos onder haar arm: de eerste cadeaus. Ze bogen zich met vreugdekreten over mijn zoon.

‘Hoe ga je hem noemen, Mariëlle?’

Ik keek mijn schoonmoeder aan en gaf schor het antwoord waar haar ogen om smeekten. ‘Rens.’

De tranen vertelden wat iedereen in stilte dacht: Was hij nog maar bij ons.