Deel 2

Het irritante standaardeuntje van Samsung klonk me vanaf de tafel tegemoet. Ik moest echt eens een ringtone downloaden, maar ik had gewoon geen zin er een uit te zoeken. Die nieuwe van John Legend zou wel mooi zijn, maar ik had niemand om hem aan te koppelen. Of eigenlijk had ik dat wel, maar dan zou het gelijk voor iedereen duidelijk zijn en dat was niet de bedoeling. Deze ringtone zorgde er in ieder geval voor dat ik zo snel mogelijk opnam. ‘Ja?’ Zo nam ik altijd op, want ik keek nooit wie er eigenlijk belde. Als het een callcenter was, kon ik tenminste doen of ik iemand anders was en vrienden dachten zo altijd dat ik wist wie er belde.

‘Hé, gozer, met mij.’

‘Lars!’ Ik schoot rechtop en schoof de krant opzij waarin ik aan het lezen was. Nou ja, lezen, eigenlijk had ik alleen maar naar die drie korte, omkaderde zinnen zitten staren. Ik kon gewoon nog steeds niet geloven dat ik er mee akkoord was gegaan. Het feit dat Lars me belde, bezorgde me de kriebels, want dat betekende slecht nieuws.

‘Goed nieuws! Ik heb een afspraak voor je.’

Zie je wel? Toen Lars had voorgelezen wat hij in de advertentie wilde zetten, had ik hem uitgelachen. Tegelijkertijd had ik opluchting gevoeld bij het besef dat niemand op zo’n advertentie kon reageren. Blijkbaar had ik me vergist. ‘Wel verdraaid.’

‘Je weet toch dat dat het doel is van een contactadvertentie?’

‘Ja, maar jij weet ook dat dit niet míjn doel is.

‘Deze discussie hebben we al gehad.’

‘Zeker.’ Een discussie was het absoluut geweest. Een disussie die hij alleen maar had gewonnen door te vragen of ik dan soms al iemand op het oog had. Ik wilde niet dat iemand dat wist en om geen achterdocht te zaaien, had ik ingestemd. ‘Alleen het feit dat je me hebt overgehaald hierin mee te gaan, betekent nog niet dat je me hebt overgehaald om het ook te willen doen.’

‘Je kunt niet meer terug.’

‘Dat weet ik. Waarom heb je eigenlijk niet mijn nummer doorgegeven?’

‘Zodat ik alvast een voorselectie voor jou kan doen.’

‘Juist.’ Oftewel: omdat hij wist dat ík de telefoon nooit zou opnemen. ‘En dit meisje is geslaagd?’

‘Ze lijkt me heel aardig en niet vreemd of zo.’

‘Je bedoelt dat ze geen gek is die elke advertentie afgaat uit wanhoop?’

‘Zoiets. De afspraak staat voor vanavond om acht uur in Fredo’s.’

‘En hoe lang moet ik haar bezighouden?’

‘Ik doe dit voor jou, niet voor mij. Het is aan jou hoe lang je van haar gezelschap wilt genieten.’

Genieten? Ha! ‘Iemand die reageert op zo’n slechte advertentie, Lars, kan niet-‘

‘Schrijf haar nu niet bij voorbaat al af. Doe me een lol en ga gewoon open het gesprek aan. Zoveel verdient ze toch wel, lijkt mij. Zo makkelijk kan het niet zijn geweest om contact op te nemen.’

Ik klemde mijn kaken op elkaar. Als er iets was waar ik een hekel aan had, dan was het wel vooroordeel. Ik zocht altijd naar het goede in iemand, wat als resultaat had dat ik vaak het slechte negeerde. Dat laatste was natuurlijk niet zo goed, maar het was nu eenmaal zo. En Lars wist dat ik zo in elkaar zat. Dit was zijn troef, net zoals hij zijn troef had ingezet om dit hele gedoe uberhaupt in gang te zetten. ‘Hoe klonk ze?’

‘Heel vriendelijk. Iets verlegen en onzeker.’

Ik kon hem gewoon horen glimlachen, de kwal. ‘En wat is ons herkenningsteken?’

‘Ze zei dat je wel door zou hebben wie zij is, zodra je haar ziet.’

Nou, als dat niet klonk als iemand die gek moest zijn… Wat voor type kon je anders direct herkennen? ‘Lekker vaag. Fredo’s zei je?’

‘Ja. Zeven uur.’

‘Prima.’ Ik hing op zonder nog iets te zeggen, ik moest toch iets doen om te laten merken hoe ik over dit alles dacht. Mijn hemel, wie kon er toch zo gek zijn om op zo’n maffe advertentie te reageren? Maar misschien was het wel de verlegenheid die Lars had opgemerkt. Zou ze door de advertentie het gevoel hebben een zelfde iemand te ontmoeten als dat zij zelf was? Ik slaakte een diepe zucht, pakte de krant en keek nog een keer naar de advertentie. Als dat zo was, zou ze nog een onaangename verrassing kunnen krijgen. Ik leek in niets op de persoon die zo’n soort advertentie zou schrijven. Maar als ze inderdaad verlegen was, had hij wel gelijk en kon het niet gemakkelijk voor haar zijn geweest te bellen. Ze verdiende een eerlijke kans en als ze niet al te gek was, zou ik er in ieder geval voor zorgen dat ze een leuke avond had. Dat was het minste dat ik voor haar kon doen. Wie weet zou het nog wel een leuke anekdote kunnen worden om aan de kleinkinderen te vertellen. En, nou ja, misschien zou het me wel goed doen eens aan een andere vrouw te denken. Resoluut sloeg ik de pagina om, maar ik kon me niet meer concentreren.