Deel 1

'Liv, moet je deze eens zien!' Het was ons vaste ritueel om op zaterdagochtend, onder het genot van croissants en een cappuccino, de krant na te kijken op advertenties. We bekeken alle advertenties van aanbiedingen, te koop en gezocht tot de meest hilarische over verjaardagen. Maar het beste bewaarden we voor het laatst: de contactadvertenties. Bij de ene kwamen we niet meer bij van het lachen en bij de ander schaamden we ons gewoon om tot het menselijk ras te horen. We brainstormden over wat voor soort persoon er achter de advertentie school en wat voor iemand er op zou reageren. Deze advertentie hoorde absoluut tot de categorie lachwekkend en was een inkopper om over te brainstormen.

Liv kwam met een rijkelijk belegde croissant naast me zitten, ze smeerde er altijd een dikke laag boter op met daar overheen een nog dikkere laag jam, waardoor ze continu haar vingers moest aflikken. Net als nu. Half hardop las ze de advertentie voor, om vervolgens in lachen uit te barsten. 'Dat meen je niet! Een leuk klein krielhaantje op zoek naar een leuke hen? Wat bezielt die gast? Wat voor vrouw denkt hij hier in vredesnaam mee te trekken?'

‘Wat denk je hoe hij eruitziet?’

‘Bij een krielhaantje denk ik aan een die mislukt is, die moet vechten om zijn positie. Klein dus, ieletjes. Smal gezicht met een bril. Getsie, Sas, hij zal toch niet nog een beugel dragen hè?’

Ik liet me op mijn zij op de bank vallen en schaterde het uit. ‘Een bril en een beugel? Wat nog meer, Liv? Hazentanden met een spleet ertussen?’

‘Nou, nu je het zegt…’ Ze grinnikte en sloeg me met een kussen. ‘Wat denk jij dan?’

‘Ach, ik weet niet.’ Ik ging weer rechtop zitten en haalde mijn schouders op. ‘Misschien is hij wel juist een stuk, maar heel verlegen. Je weet wel, zo iemand die graag een relatie zou willen maar het meisje waar hij verliefd op is niet durft aan te spreken.’

‘Hm. Nou ja, hoe dan ook, ik betwijfel of hij reacties zal krijgen. Wat voor iemand zou hier nu op willen reageren?’

Ik staarde haar aan terwijl ze haar vinger schoonlikte en een volgende hap nam. ‘Jij misschien?’

‘Haha. Erg grappig, Sas.’

‘Misschien, maar ik meen het.’

Ze verstijfde met haar croissant half in haar mond en sperde haar ogen open.

‘Serieus, Liv. Waarom niet? Ik bedoel, misschien is het wel een hartstikke leuke man.’

Ze slikte haar hap door, zonder te hebben gekauwd. ‘Je bent gek! Je denkt toch niet dat ik een afspraak ga maken met een wildvreemde? Wie weet wat voor iemand hij is, wat hij van plan is? Misschien is het wel een gek, een maniak. Of misschien heeft hij wel-‘

‘Oké, oké!’ Ik hief mijn handen op. ‘Dan ga je niet met hem op date. Maar…’ Ik bewoog mijn mond van links naar rechts. ‘Het zou wel leuk zijn om erachter te komen wie hij is. Of ons vermoeden juist is.’

Liv knipperde een keer met haar ogen en voelde toen met haar hand aan mijn voorhoofd.

‘Wat doe je?’

‘Checken of je koorts hebt.’

‘Ach, Liv!’ Ik sloeg haar hand weg. ‘Toe nou! Ik ben gewoon erg benieuwd naar hem.’

‘Bel hem dan zelf!’

‘Ja, hoor. Lars vermoord me!’

Liv haalde haar schouders op. ‘Dan niet.’

‘Liv, kom op, dit kan hartstikke leuk worden. Je spreekt gewoon met hem af in een café en je zorgt dat je er ruim op tijd bent. Je gaat aan de bar zitten en wacht tot hij komt. Je hoeft jezelf niet bekend te maken, maar dan hebben we een idee over wie hij is. En als hij wel heel leuk blijkt te zijn, nou ja, dan kun je een leuke date hebben.’ Haar gezicht had nog steeds een koppige uitdrukking en ik speelde mijn laatste troef uit. ‘Je kunt niet alles om Noah laten draaien, Liv. Je moet je toch een keer over hem heen zetten.’

Liv vernauwde haar ogen. ‘Ik ben allang over hem heen, dat weet je.’ Ze stopte het laatste stuk croissant in haar mond en kauwde er langzaam op. ‘Je bent echt gek. Ík ben gek.’

‘Dus je doet het?’ Ik probeerde niet te enthousiast te klinken, maar aangezien Liv met haar ogen rolde, faalde ik jammerlijk. Misschien was ik gek, maar ook briljant. Al zeg ik het zelf.

‘Ja, goed, ik doe het. Maar als hij een creep blijkt te zijn-‘

‘Als je naar Fredo’s gaat, zal ik in het café ertegenover gaan zitten met Lars. Dan kunnen we je in de gaten houden, goed?’ Ik wachtte haar reactie niet meer af, pakte de telefoon en toetste het nummer in dat bij de advertentie stond.

‘Wat doe je?’

‘Bellen natuurlijk.’

‘Dat doe ik liever zelf.’

‘Nee, nee. Dan ga je het alleen maar uitstellen en vervolgens doe je het niet meer. Laat me nu maar.’ Ik kwam eerst in een of ander keuzemenu terecht, waar ik het nummer van de advertentie in moest voeren. Toen werd ik doorgeschakeld. Na één keer overgaan werd er al opgenomen, ik had niet anders verwacht.

‘Hallo?’

‘Goedemiddag, u spreekt met Saskia.’

‘Ah, Sas, bel je eindelijk?’

‘Bent u degene die de contactadvertentie heeft geplaatst in de krant vandaag?’

Hij grinnikte. ‘Liv is zeker bij je in de buurt?’

Ik klemde mijn hand stevig rond de telefoon, het mispunt. ‘Ik bel eigenlijk voor een vriendin van mij. Zij zou graag met u afspreken. Wanneer zou u kunnen?’

‘Vanavond hadden we toch afgesproken?’

‘Zeven uur is prima. Waar wilt u afspreken?’

Aan de andere kant van de lijn klonk een zucht. ‘Je houdt het wel lang vol, hoor Sas. Had je niet beter even apart kunnen bellen?’

‘Ja, ik ken café Fredo’s. Prima, dat is dan afgesproken. Dag.’

‘Tot vanavond, liefje.’

Ik hing snel op en hoopte dat mijn wangen me niet zouden verraden. ‘Zo, geregeld. De afspraak is vanavond.’

‘Hoe moet ik hem herkennen?’

‘Hij zei dat je het meteen door zou hebben zodra je hem ziet.’

Liv’s mond vertrok. ‘Hij klinkt steeds enger.’

‘Welnee, joh.’

‘Hoe klonk hij aan de telefoon?’

‘Best vriendelijk, charmant.’

‘Dat zijn de ergste,’ mompelde Liv, waarna ze een slok van haar cappuccino nam. ‘Ik zal je alvast waarschuwen: na vanavond, zou ik best in staat kunnen zijn om je te vermoorden.’

Ik grijnsde. Achter haar kalme houding voelde ik de paniek. Maar ze zou me wel dankbaar worden,

daarvan was ik overtuigd.